In de loop van de 19de eeuw werd aan de westzijde van het eiland achter de
houten paalwerken een stenen dijk aangelegd. Het dijktracé werd om begrijpelijke
redenen zo kort mogelijk gehouden; het liep als een liniaal langs de westkant
van het eiland tot even voorbij Emmeloord.De paalwerken werden niet opgeruimd omdat ze nog dienst konden doen als golfbreker. Zou het zeewater met een westerstorm alsnog over de zeedijk slaan dan werd de kracht gebroken door het paalscherm. En het tot rust gekomen water zou achter de dijk telkens een laagje slib achterlaten. Maar van dit gereguleerde toelaten van het zeewater is niet veel terecht gekomen.
De paalschermen aan de westzijde werden weggeslagen en in plaats van het
meevoeren van slib werden grote gaten achter de zeedijk geslagen. De zeedijk
bleek zeer kwetsbaar gezien de weke ondergrond en grote delen verzakten of
werden tijdens zware stormen weggeslagen. In feite had de nieuwe zeedijk het
eiland verkleind en de ‘vernatting’ in de hand gewerkt. De grond werd drassig en
de toegankelijkheid van de weilanden moeilijker. Het gebruik van meer duurzaam
materiaal als steen, later ook aan de oostzijde van het eiland, had nog tot
gevolg dat er minder mankracht nodig was voor de reparatie van de dijken. Voor
de Schokkers moet ook dat nadelig zijn geweest, omdat de vraag naar werkkrachten
afnam. En dat gold niet alleen voor de Schokker werknemers maar ook voor de
Schokker werkgevers. Zo komen we in de 18de eeuw regelmatig de naam van de
Schokker familie Ruiten tegen als aannemer. Hij schreef herhaaldelijk in op de
openbare aanbestedingen voor ‘de werken op Schokland’ georganiseerd door (Rijks)waterstaat.